Home sweet home

Twee weken geleden zat ik nog in Palumeu. Dit was de laatste trip van Janiek en mij. De bijbehorende blog had in nog niet geschreven maar om mijn tijd in Suriname  goed af te sluiten hoort daar ook nog een laatste blog over mijn trip en thuiskomst bij...

Maandag 23 juni reden janiek en ik met de taxi naar het vliegveld in Paramaribo voor onze laatste trip naar Palumeu. Palumeu is een indianendorp dicht bij de grens van Brazilë, 250 kilometer van Paramaribo. Met de bus en boot zou de reis er naar toe 12 dagen duren. Een uurtje vliegen was daarom een betere optie. Daar aangekomen wachten we in de kleine vertrekhal en zagen ons vliegtuig aankomen. Het was een klein vliegtuig voor ongeveer 20 personen. De groep waar ik mee ging bestond uit een Portugese man, een andere Nederlandse vrouw en de gids. Wij waren de enige die verbleven op het resort. De vlucht was erg mooi. We vlogen laag over de stad en zagen alle herkenbare plekken voorbij komen. Janiek vond de vlucht wat minder leuk. Door het kleine formaat van het vliegtuig voelde je elke beweging. Ik kon daardoor wel weer lachen om janieks gezicht tijdens de vlucht.

Het resort was erg mooi! We kregen een eigen huisje aan het water. Net voor de steiger met de hangmatten waar we konden chillen. Dat zou ook één van onze hoofdactiviteiten worden. Na aankomst kregen we een goede lunch en maakte we een wandeling door het indianendorp. We kregen te zien hoe pijl en boog worden gemaakt en hoe hangmatten geweven worden. De bewoners van het dorp slapen allemaal in hangmatten. Heel bijzonder om te zien dat zij nog leven op wat zij die dag vangen. Ze hebben zo weinig in vergelijking met ons maar toch ook veel in kennis van de planten en dieren en vooral creativiteit.  De terugweg van het dorp naar het resort mochten we meedrijven met de stroming in de rivier. Dat was een lekker afkoeling en onze eerste luie activiteit.

De tweede dag begonnen we net als onze trip in Raleighvallen met een wandeling en het beklimmen van een berg. Gelukkig was het deze keer maar 3 uur lopen in totaal en was de berg niet zo hoog en steil waardoor de klim niet zo zwaar was. Boven aangekomen zagen we ara’s vliegen en konden we over de boomtoppen heen kijken. Voor het middageten waren we alweer terug en hadden we de rest van de dag de tijd om te rusten zoals ze dat noemen. ’s Avond kregen we toen een klein lesje in het pijl en boog schieten. Maar één gemist van de tien kansen die we kregen. Verborgen talent?:p

De derde dag gingen we naar de stroomversnellingen. Met de boot voeren we door een paar kleine stroomversnellingen waar we ook een hap water binnenkregen. Daarna kwamen we aan bij het basiskamp van het resort. Een plek dichtbij de grotere stroomversnellingen. Jammer genoeg was het niet zo lekker weer dus moesten we onze hangmatten als snel naar de hut verplaatsen en konden we niet bruin bakken. Na de bbq in de middag gingen we met de boot naar de grotere stroomversnellingen. Hier kregen we een gratis massage van het water. De omgeving was erg mooi en het geluid van de stromingen oorverdovend, het  overstemde alle geluiden uit de jungle.

De vierde dag mochten we zelf invullen. Ik moest even mijn energie kwijt na die childagen dus besloten we te gaan kajakken. We werden door de gids en de bootman een eindje op weg geholpen door een stuk stroomopwaarts te worden gebracht. Met de boot over de rivier is al erg mooi om te doen maar met de stilte van de kajak nog mooier. Janiek en ik zaten samen in één kajak en toen we eenmaal in het juiste ritme waren ging het roeien best snel. Na een uur waren we weer terug bij het resort. De dag erna was alweer de laatste dag. We gingen met de boot om zes uur ’s ochtends een boottocht maken om de jungle te zien ontwaken. Thee op de boot is best wel fijn. Daarna gingen we voor de laatste keer naar het dorp en heb ik van één van de indianen een ketting gekocht.

Wat trouwens wel erg grappig was om te zien was de grote flatscreen in het gemeentehuis (of beter gezegd de gemeentehut). Bouterse (de president van Suriname) heeft voor elk indianenstam een flatscreen en satelietschotel laten aanschaffen zodat ze het WK kunnen meekijken. De indianen zaten nu dus bijna de hele dag voor de tv, zo’n tien meter afstand, te kijken naar de wedstrijden. Waarschijnlijk hadden ze geen idee dat juichen bij een goal erbij hoort want ze zaten met grote ogen en doodstil te kijken. De doos van de tv stond er met trots achter, om te laten zien dat die nieuw was. Toch bijzonder om dat in een dorp te zien waar het enige apparaat op batterijen een radio is dat de hele dag stoort maar die aan staat om het een RADIO is.

Het weekend na de trip kwam de vlucht naar huis wel erg dichtbij. Toch voelde dat niet zo. Janiek en ik hebben die zaterdag nog een shopdag gehouden en in de avond zijn we naar de film gegaan. Zondag kon ik de wedstrijd Nederland- Mexico nog meemaken en heb ik de rest van mijn spullen ingepakt. Die avond gingen we uit eten bij het beste roti restaurant met onze taxi chauffeur die inmiddels wel een vriend geworden was. En maandag was het zover. Nog steeds met weinig besef dat ik echt wegging heb ik nog een laatste ronde gedaan door het ziekenhuis met Janiek om afscheid te nemen van alle mensen en daarna werden we naar het vliegveld gebracht.

Nu een week later voelt het bijna alsof ik niet weg ben geweest. Alles lijkt nog zo hetzelfde dat het bijna raar is. Ik moet nog een beetje wennen aan de rust. In Suriname was elke dag helemaal vol gepland om zoveel mogelijk te zien. Daarnaast moet ik ook weer even omschakelen naar de snelheid en stress hier. Ik merk dat in Nederland iedereen zich sneller druk maakt om dingen dan in Suriname.Die relaxtheid zat me eerst in de weg in Suriname maar ik zie dat het ook wel zijn voordelen heeft. Ik denk dat ik over een paar jaar wel weer terug ga naar Suriname op vakantie om te zien hoe het er dan uitziet en om misschien weer wat mensen te ontmoeten. Die 6.5 maand gingen achteraf gezien zo snel en waren zo leuk. Wie weet waar ik nog zal komen.. Volgend jaar eerst maar eens afstuderen. Daar heb ik toch ook wel zin inJ

Zo, dit was mijn laatste blog alweer! Leuk dat iedereen het zo goed heeft gevolgd. Nu moet ik er nog een mooi boek van maken.

Groetjes,

Renee