Tripjes tijd. Bigi pan & Raleighvallen en Voltzberg

Vorige week donderdag was het zo ver. Na mijn laatste stagedag die dag ervoor overleefd te hebben begon ik die dag met voor de laatste keer naar mijn vertrouwde sportschool gaan en het opruimen en klaarmaken van mijn kamer voor de komst van Janiek. Van mams kreeg ik door dat Janiek al vertraging had voordat ze vertrok (wie niet hier) dus ik ben rond de middag vertrokken richting het vliegveld om haar op te halen. Daar aangekomen hadden we het perfect getimed. Het vliegtuig was net geland. Toch duurde het nog bijna twee uur voordat Janiek door de poort kwam doordat ze een paar probleempjes had bij de douane. Ik zei nog tegen der geen grappen maken over witte bolletjes ..maar het was al te laat.

Het was wel even raar hoor om Janiek in Suriname weer in real life te zien na een half jaar. Ik moest even wennen aan het snelle praten. Ik ben hier natuurlijk al zo ingeburgerd. Het was wel echt leuk om alles in het echt te laten zien te te laten proeven natuurlijk. We hebben gelijk roti gehaald en dat gegeten als welkomstmaal.

De dag na Janiek’s aankomst gingen we naar de stad met Emma. Daar hebben we even geshopt totdat er een grote regenbui aankwam en we toen thuis eventjes gechilld hebben. In de avond gingen we naar ons vaste restaurant Zus en Zo waar we lekker gegeten hebben en daarna hebben we ons klaargemaakt voor de eerste trip naar Bigi Pan.

Bigi Pan heb ik al eens bezocht in het begin van mijn periode in SU. Maar dit beviel zo goed dat ik het nog wel een keertje wilde doen met Janiek en Emma. Zaterdagochtend (14 juni) werden we aan huis opgehaald met een taxi en kon de reis van vier uur rijden beginnen. Daar aangekomen klommen we in een korjaal en moesten we nog maar 8 kilometer varen om bij Bigi Pan (het dorp op water) aan te komen. De eigenaar van het huisje vertelde ons dat we vanaf de middag alleen nog maar met zijn drieën en de paar mensen die daar werkte waren. Lekker rustig dus! We begonnen met een goede lunch en daarna mochten we ons klaarmaken voor het modderbad. Het modderbad was weer heerlijk. Toch kon je er geen stap in zetten zonder dat je werd vastgezogen. Het was net drijfzand. ’S Avonds was het tijd om kaaimannen te gaan vangen. In deze periode schijnen er veel kaaimannen te zijn en dat was te merken, want al snel hadden we een grote kaaiman te pakken waarmee we konden poseren.

De tweede dag begonnen we met kajakken. De stroming was dan nog niet zo sterk dus dat was prima te doen zo in de ochtendzon. Daarna hebben als afsluiter nog een site seeing gedaan met de boot en zelf ook nog een stukje mogen varen. Na de middag vertrokken we weer richting ons huisje in Paramaribo om ons klaar te maken voor de volgende trip.

De volgende trip was naar raleighvallen en voltzberg. We hadden toen we de bus instapte geen idee hoelang het reizen zou zijn dus hadden we ook niet verwacht dat het zeker acht uur zou duren. Reizen vind ik niet zo erg maar het was drie uur lang over een zand/modderweg die zo hobbelig was dat we allemaal met migraine aankwamen. Toen was het nog drie uur varen. Gelukkig was het weer wel heel mooi net zoals het verblijf trouwens. Een groot houten gebouw aan het water dat speciaal gemaakt is om hangmatten in op te hangen. We zouden de komende drie nachten in hangmatten slapen. Met onze niet- ervaring met hangmatten ophangen duurde het even voordat alles hing en toen was het alweer etenstijd.

De tweede dag begon het echte werk..het beklimmen van de voltzberg. Vier uur ernaartoe lopen. Dan een half uur omhoog klimmen en dan weer vier uur terug…met maar anderhalf liter water. Ik had niet verwacht dat het echt klimmen zou worden. Maar daar aangekomen bleken we echt met handen en voeten naar boven te moeten klimmen. De zeventig jarig gids klim naar boven als een spidermonkey maar pff het was toch wel een beetje zwaar. Toch was het wel de moeite waard want wat een uitzicht was er op de top. Na een uurtje bijkomen en bakken in de hete zon was het tijd voor de afdaling. Toch was dat ook nog een hele kunt. Het was erg stijl en om zonder kleerscheuren beneden aan te komen was toch wel een van de hoogtepunten van de dag. Als beloning konden we aan het eind van de lange wandeling afkoelen bij een waterval. Gelijk waren we onze pijntjes en dorst vergeten. Precies wat we nodig hadden.

De derde dag begonnen we weer met een wandeling maar deze keer was het een uur lopen naar de moedervallen zoals ze genoemd worden. Bij deze watervallen konden we ook rustig afkoelen en een paar mooie foto’s maken. De wandeling die we in de middag zouden maken heb ik maar overgeslagen. Lopen ging bijna niet meer met mijn enkel dus hebben emma en ik een leuke vervanging gevonden…piranha’s vissen. Het was een leuk idee maar na de zoveelste mislukte poging besloot ik het nog één keertje te proberen met brood in plaats van kip. Ik denk dat de frustratie in het ophalen van mijn hengel heeft geholpen want jahoor er hing een kleine piranha aan mijn haakje.

Het was de dag van de enge dieren want in de avond hebben we ook nog vogelspinnen mogen vasthouden. Als je niet naar ze kijkt voelt het bijna als een massage als ze over je arm lopen. Een aanrader;p

De vierde dag was het alweer tijd om naar huis te gaan. De boot had de stroming mee dus we dachten eerder thuis te zijn. Toch ging dat uiteindelijk niet door omdat onze bus er midden in de jungle mee stopte. Geluk bij ongeluk hadden we op die plek nog net bereik dus hebben we een andere bus kunnen bellen. Die moest er wel nog even drie uur over doen om ons te kunnen bereiken. Dit duurde uiteindelijk vijf uur omdat die bus heel toevallig ook pech kreeg…een lekke band. Om half één ’s nachts kwamen we aan. Ietsjes later dan de geplande zes uur. Maar we hebben ons wel kunnen vermaken tijdens de reis dus eigenlijk heeft het alleen maar gezorgd voor een mooi verhaal erbij.

Nu zijn we net terug van onze laatste trip naar Palumeu van vijf dagen. Van het weekend zal ik hier nog een stukje over schrijven voordat we maandag alweer naar Nederland vliegen!

Tot snel,

Renee