Stage met één been

Het is al weer bijna twee weken geleden dat ik het prachtige (bakstenen) gips om mijn been heb gekregen.  In de tussentijd heb ik gelukkig wel veel leuke dingen kunnen doen, ook al mis ik het sporten nog steeds. Vorige week zaterdag ging ik met Emma (nieuwe huisgenoot) wat drinken bij de waterkant. De waterkant is een bekende plek in Suriname. Hier zijn veel gezellige eet- en drinktentjes aan de Suriname rivier. Iets veel anders dan zitten met mijn been omhoog kon ik toch niet dus dan moet je het gelijk maar goed doen toch? Zondag was weer een rustig dagje met film kijken en in de avond uit eten met nog twee nieuwe huisgenoten die de vorige avond waren aangekomen.

De rest van de week heb ik gewoon stage gelopen. Eigenlijk ben ik die vrijdag nadat ik mijn gips had gekregen gelijk weer begonnen. Dat thuiszitten vond ik niks. Ik was alleen maar bezig met mijn been dus wat afleiding door stage kon ik wel gebruiken.  Dinsdag was een spannende stagedag. Ik mocht die dag twee qualitymanagers van een afdeling uitleggen hoe zij een risico inventarisatie moeten invullen. In een risico inventarisatie  moeten de managers alle risico’s van hun afdelingen verwerken en dan met een berekening bepalen welk risico als eerste aangepakt moet worden en met welke maatregel. Best raar dat ik als stagiaire hun even ga uitleggen hoe zij hun werk moeten doen maar wel een mooie kans. Dit was het moment dat mijn stagebegeleidster kon testen of ik niet alleen de theorie snapte maar dit ook in de praktijk kon toepassen. Ik moest mezelf dus wel even bewijzen.

Mijn stagebegeleidster kon er helaas niet bij zijn dus ik stond er alleen voor. Toen de qualitymanagers binnen kwamen pakten ze een stoel, gingen ze zitten en keken ze me aan van: wat nu? Ik vroeg of het lukt met de risico inventarisatie en of ze er aan begonnen waren. Dat ging goed volgens hen. Ik vroeg of ik ze nog kon helpen met het invullen, want ik had begrepen dat ik moest uitleggen hoe ze het moesten gebruiken. Maar nee ze snapten het al en hadden het al voor een deel af. Waar ik ze dan eigenlijk mee moest helpen was niet echt duidelijk. Ook na een aantal keer vragen waar ik ze dan wel mee kon helpen kwam er nog niet veel respons van hun kant. Na een tijdje heb ik dan ook maar voorgesteld om er later met mijn stagebegeleidster erop teug te komen. Zelf was ik wel een beetje teleurgesteld dat het niet was gelukt. Maar mijn stagebegeleidster had ook al door dat hun communicatie niet altijd even goed was. Mijn herkansing was afgelopen donderdag. Met twee ander qualitymanagers, deze keer van de kinderafdeling, heb ik de risico inventarisatie besproken. Zij gaven aan nog geen idee te hebben hoe ze ermee moeten werken dus heb ik een paar uur met hun gezeten om het uit te leggen en alvast een deel samen in te voeren. Later kreeg mijn stagebegeleidster een mail van de qualitymanagers dat ik een hele goede hulp was geweest en ze er nu mee verder kunnen. Toen deed ik wel even een éénbenig flamingodansje! Ik ben blij dat ik snel na die eerste keer het een tweede keer geprobeerd heb. Heb ik toch even kunnen laten zien dat het wel lukt:)

Vrijdag mocht ik terug naar de orthopeed met de hoop dat ik loopgips krijg, want na een week met dit zware gips was ik er eigenlijk al een beetje klaar mee. Om drie uur had ik een afspraak. Mijn stagebegeleidster zou tot drie uur een vergadering hebben en dan daarna met mij meegaan naar de orthopeed. De vergadering liep erg uit dus ze stuurde me een bericht dat ik wel alvast kon gaan dan zou zij later komen. Dus ik pakte mijn spullen en liep naar de deur. Terwijl ik met positieve moed naar de deur hinkelde en hem wilde openen bleek die op slot te zitten. Diegene die de sleutel had van het gebouw was al weg en had de deur op slot gedaan. Dat was op zich geen probleem geweest,…..als zij niet de enige met die sleutel was geweest. Ik belde mijn stagebegeleidster, die dit toevallig ook al een keer meegemaakt had, en zij kwam na een tijdje met het idee om door het raam te gaan. Beetje actie is niet erg maar zo’n stuntvrouw ben ik nou ook weer niet. Rond half vijf werd ik eindelijk bevrijd omdat de vrouw met de sleutel toevallig nog even terug kwam. Iets te laat voor mijn afspraak werd ik gelukkig nog wel rond half zes geholpen. De orthopeed had tot nu toe nog niet naar mijn enkel gekeken en vroeg zich af of het gips wel goed zat. Het bleek te strak te zitten dus kreeg ik een nieuw gipsbeen. Het zou jammer genoeg geen loopgips worden maar nog twee weken dit zware gips. De orthopeed vond mijn enkel er niet best uit zien en trok de conclusie dat de banden wel echt doorgescheurd waren. Dat verbaasde me wel omdat zijn assistent er bij de eerste keer gipsen vaag naar mijn been wees en de legendarische woorden zei: daar zit een scheurtje. Mijn enkel was erg mooi donker paars. Mijn stagebegeleidster heeft er nog een paar mooie foto’s van gemaakt. Ik kreeg van de orthopeed te horen dat ik over twee weken (de28ste) terug mag komen. Dan wordt ik eindelijk bevrijd.

Het vervolg van maandag Holi Phagwa zet ik in een nieuwe blog anders wordt deze zo lang;)

Groetjes,

Renee